Als ik om mij heen kijk in de samenleving valt mij vaak op dat we een samenleving hebben waarin veel mensen erg goed zijn geworden in klagen. Klagen over wat er allemaal mis gaat, klagen over hun medemens, klagen over het weer, klagen over het leed wat ze hebben meegemaakt. Er is altijd natuurlijk wel iets om over te klagen. Uiteindelijk klaagt iedereen wel eens ergens over. Dat is ook normaal, we zijn nu eenmaal mens.
Wel zet het mij aan het denken. Wat bereiken we eigenlijk met klagen? We delen met elkaar dat er problemen zijn in de wereld, we praten erover en daarna bestaan de problemen nog steeds. We leven in een wereld waar bij positiviteit en negativiteit elkaar aanvullen, ze horen bij elkaar. Hoe positief je ook in het leven staat, negativiteit zal altijd op je pad komen. Zelf geloof ik echter dat alles wat in je leven komt een reden heeft. Ook negatieve ervaringen zijn ervaringen om dankbaar voor te zijn. Dat klinkt een beetje gek natuurlijk, maar als ik kijk naar mijn eigen leven, dan zijn de negatieve ervaringen juist een belangrijk onderdeel van wie ik ben geworden.
Klagen zelf zie ik echter het nut niet van. Klagen is namelijk spreken, zonder daadwerkelijk bezig te zijn om iets op te lossen. Het is een vorm van negativiteit de wereld in brengen, vanuit je eigen negativiteit. Het feit dat ik dit besef houdt niet automatisch in dat ik zelf nooit klaag. Het houdt simpelweg in, dat ik me er wellicht iets vaker bewust van ben als veel mensen om mij heen.
Ook ik zie veel dingen in de samenleving gebeuren die niet goed voelen. Echter wil ik niet alleen klagen over wat er niet goed gaat. Als ik iets belangrijk genoeg vind om over te praten, dan wil ik graag meehelpen met de verandering. Het negatieve signaleren en besluiten dat je alles gaat doen om het om te buigen naar het positieve.
Gerrie is hiervan een mooi voorbeeld. Hij heeft als kind zelf geen liefdevolle en veilige plek gehad om op te groeien, vaak zie je vervolgens dat mensen dat trauma vast houden en zelf bepaald gedraag van een ouder overnemen. Gerrie besloot echter de pijn om te buigen tot een intrinsieke motivatie die hem er toe aanzette om de wereld mooier te maken. Hij heeft gezegd, ik wil geen onderdeel zijn van de groep mensen die leed verspreid, ik wil onderdeel zijn van de groep mensen de Liefde verspreid.
Al ver voordat Gerrie naar Kenia vertrok om zelf iets op te zetten was hij actief met vrijwilligerswerk. Ook daarin kende hij echter tegenslag. Toen Gerrie betrokken raakte bij Kenia hielp hij vanuit Nederland een andere vrouw die een school had in Kenia. Hij hielp met het inzamelen van geld. Wel wou hij graag met eigen ogen zien welk project hij hielp. Toen hij voorstelde om naar Kenia te komen werd er niet echt enthousiast gereageerd, dat hield Gerrie niet tegen. Hij kocht een ticket naar Kenia, eenmaal daar bleek hij helemaal niet welkom te zijn om het project te bezoeken. Allemaal smoesjes werden verzonnen om te zorgen dat Gerrie niet langs zou komen. Gerrie had echter een doel en heeft zelf uitgezocht waar het project stond. Toen hij daar aankwam, kwam hij erachter dat het een overheidsschool was. De dame die hij had geholpen was niet eerlijk geweest. Ze bracht af en toe wat boeken naar de school, maar bleek zelf geen project te hebben. Helaas bestaan er mensen die misbruik maken van de goedheid van anderen en deze vrouw bleek zo'n persoon te zijn.
Terug in Nederland bemerkte Gerrie wel de aandrang om de wereld mooier te maken. Hij was in Kenia geweest, hij had het leed gezien en hij had gezien dat veel kinderen daar geen goede basis hadden. Gerrie besloot om de negatieve ervaring om te zetten in iets positiefs. Hij vertrok naar Kenia, zonder veel geld op de bank, zonder een echt plan, maar simpelweg met 1 doel; mensen die hulp nodig hadden helpen. Gerrie is dan ook heel klein begonnen, heeft extreem veel tegenslag gekend tijdens de opbouw van het project.
Gerrie is echter altijd doorgegaan met het bereiken van zijn doel. Ondanks dat het leven hem dat soms erg moeilijk maakte. Hij is nooit in een slachtofferrol gedoken en heeft simpelweg gezegd; als ik wil dat deze wereld een mooiere plek wordt, dan moet ik iets gaan doen om deze wereld tot een betere plek te maken. Inmiddels kunnen we zeggen dat Gerrie deze wereld daadwerkelijk tot een mooiere plek maakt. Hij zet zich volledig in om de kinderen van Ukunda een betere toekomst te geven. Ondanks korte nachten en hard werken, staat hij elke dag opnieuw op om aan zijn doel te werken. Liefde verspreiden en deze wereld een betere plek maken.
Gerrie zou daarom een voorbeeld moeten zijn in de samenleving. Als maar genoeg mensen opstaan en zeggen het is klaar, ik ga er zelf voor zorgen dat deze wereld een mooiere plek wordt dan is er ineens zoveel mogelijk.
Samen kunnen we een nieuwe samenleving creëren, een samenleving waar liefde kan stromen, waar mensen elkaar accepteren en respecteren om wie ze zijn en iedereen zijn volle potentie kan leven, omdat angst geen belemmering is voor de doorstromen van de liefdevolle energie.
Ben jij al opgestaan om mee te helpen aan een betere samenleving?
Reactie plaatsen
Reacties