De ervaringen en levenslessen van Lucie's bezoek aan Kenia

Het eerste hoogtepunt was de ontmoeting met Gerrie en Emma. Ik had Gerrie vaak telefonisch gesproken en volgde hem al jaren maar we hadden elkaar tot dan toe nooit ontmoet. We spraken natuurlijk over het project, onze manier van in het leven staan en onze ideeën over hoe de wereld eruit zou kunnen zien. Dat het anders moet daar waren we het over eens, een betere wereld voor iedereen. Het klinkt zo idealistisch maar toch is het geen loze kreet, het is wat we voelen, proberen uit te stralenen te bereiken. Samen kom je een heel eind, dat heb ik daar wel gezien. Indrukwekkend was dan ook ons eerste bezoek aan de school. Ik heb in de facebookgroep “Nooit meer Honger” verslag gedaan van onze bezoekjes aan de school dus daar zal ik hier niet meer over vertellen.

Waar ik het wel over wil hebben is wat deze reis met me gedaan heeft. Sinds ik terug ben mis ik vooral het relaxte leven. Natuurlijk hadden we daar vakantie en moest er niks maar de mensen leven daar gewoon in een lagere versnelling, ik vond het een verademing. Je moet er wel tegen kunnen dat niet alles op tijd loopt en dat dingen anders lopen dan je verwacht, maar hé, dat is het leven. Ik probeer nog steeds om langzamer te lopen dan ik gewend was en mijn bewegingen in een langzamer tempo uit te voeren. Het lukt niet altijd maar ik voel
me veel rustiger als ik het doe. Hier loopt alles zo op tijd en als het afwijkt schieten mensen in de stress, zo niet in Kenia. Wij proppen 5 kwartier in een uur en hebben altijd haast. Als ik op de snelweg rijd zie ik zoveel agressief rijgedrag dat ik er een hekel aan heb gekregen. Van de paar woorden Swahili die ik heb geleerd heb ik vooral “hakuna matata” onthouden;  “geen zorgen”.

Van tevoren had ik gedacht dat ik het moeilijk zou vinden om die kinderen in armoede te zien leven. Het is niet zo dat ik er helemaal geen moeite mee had maar ik zag wel dat ze vrolijk waren. Bovendien werden de gezinnen die wij bezochten geholpen door onze stichting en gingen de kinderen naar school. Educatie is een kans op een beter leven voor het hele gezin en als je dat bedenkt ben je blij dat je daadwerkelijk iets kunt doen. De mensen lijken daar meer tevreden met wat ze hebben dan wij. Wij hebben alles en tegelijkertijd ook zo weinig. Echte dankbaarheid ontbreekt vaak. De hang naar luxe leidt af van wat het leven werkelijk inhoudt.

Ik heb inmiddels wat vrienden zo enthousiast gemaakt dat ze een keer mee willen, er zijn al plannen voor november 2023. Ik weet niet of ik zo lang kan wachten.... Ik kijk echt uit naar een volgend bezoek. Een bezoek waarbij ik meer kan helpen in praktische zin. Gerrie en Emma werken 6 dagen per week aan het project. Ze zijn allebei gedreven en ik zou me graag net zo hard inzetten als zij als ik weer in Kenia ben. Er is altijd wat te doen. Ik ben niet materialistisch ingesteld en na mijn reis is dat nog minder geworden. Lekker belangrijk op welke kleur bank je zit en wat er op je vensterbank staat. Leven met de natuur, lekker buiten zijn en er voor elkaar zijn is wat ik belangrijk vind. Dat lekker buiten zijn was in Kenia wel
een stuk makkelijker dan hier ;-) Ook voor het klimaat wil ik wel terug, het komt daar nooit onder de 20 graden en dan heb ik het over de nachten.

Al met al was het een reis die mijn leven veranderd heeft. Mijn persoonlijke situatie heeft ervoor gezorgd dat ik op zoek moest naar andere woonruimte. In plaats van een ander huis is dit een simpele stacaravan geworden. Ik wil meer tijd in de natuur doorbrengen en ‘s avonds naar de sterren kijken. Ik ben altijd een liefhebber van vogels en bomen geweest en hoe meer je buiten bent, hoe meer je daarvan kunt genieten. Mijn geld gaat niet naar dure kleding en accessoires maar naar ons fantastische project en de reizen die ik maak. Ik heb ontzettend veel respect voor Gerrie en Emma, ze hebben hun droom waargemaakt. Ik hoop dat ik nog lang deel mag uitmaken van het bestuur en zo mijn bijdrage te kunnen leveren.
Volgend jaar ga ik weer genieten van die mooie snoetjes, fijne ontmoetingen en alles wat we samen met alle donateurs en sponsoren bereikt hebben. Ik voel me een bevoorrecht mensen geniet nog steeds na. Dank jullie wel Gerrie en Emma, asante sana!